Because we Cannes, Cannes, Cannes!

Komin heim frá Cannes, er á leið heim til Íslands frá heimili mínu í London...flókið.
Það var óskaplega gaman á Cannes í ár. Sá fleiri myndir en nokkrum getur verið hollt, tók viðtal við Woody Allen, hlustaði á Tim Robbins syngja fyrir mig (og reyndr nokkra fleiri), þrammaði upp rauða dregilinn með Hönnu Björk á næstum hverju kvöldi og skrifaði eins og vindurinn þess á milli.
Hlakka svo til að komast heim til litlu stelpunnar minnar sem heimtar víst að fá að horfa á Emil í tíma og ótíma. Hún var sko alveg með það á hreinu að mamma var í Cannes og reifst við ömmu sína um daginn: "Nei mamma er ekki í útlöndum, mamma er í Cannes!"

Alltaf í ræktinni...

Það er nú næstum hætt að vera fyndið hvað ég er búin að lesa margar fréttir af verðandi Júróvisíonförum sem virðast nær eingöngu snúast um hversi mikið blessað fólkið hangir í ræktinni.
Það er eins og þau ætli að hlaupa maraþon í beinni...fá þau ekki bara 3 mínútur á sviðinu?
Ég minnist þess ekki að svona mikið hafi verið lagt uppúr líkamlegu hreysti keppenda áður...en það verður gaman að sjá afrakstur mánaðalangs hangs á líkamsræktarstöðvum í á sviði...verst að ég verð í útlöndum...

Ferðalag dauðans...

Okkur Herdísi Önnu fannst það góð hugmynd í síðustu viku að leggja leið okkar til Frakklands til að fagna fimmtugsafmæli Sverris föðurbróður míns í faðmi stórfjölskyldunnar á skíðasvæðinu Avoriaz. Hugmyndin hljómar að vísu ekkert illa en það varð hreint ekki þrautarlaust fyrir okkur að komast á áfangastað.
Ferðalagið hófst á leið okkar útá London City Airport þar sem við tók heljarinnar bið vegna veðurs í London. Hvað eftir annað var tilkynnt í kallkerfinu um flug sem var aflýst en við sluppum fyrir horn þar og komumst út í flugvél tveimur klukkutímum of seint. Þegar í vélina var komið tók við meiri bið og þá kom í ljós að flugvélin þótti of þung fyrir flugtak og því voru 20 sjálfboðaliðar beðnir um að gefa sig fram og verða eftir í nokkra klukkutíma í viðbót gegn greiðslu. Þá hófst bið eftir því að farangur sjálfboðaliðanna var færður frá borði...Jæja af stað svo.
Þegar til Genf kom þrömmuðum við af stað að færibandinu og biðum eftir farangrinum okkar. Og biðum. Og biðum svo smá meira. Þegar ekkert bólaði á töskunum að tveimur tímum loknum ákváum við mæðgur og samferðalangar að fara að kanna málið. Þá kom í ljós að allar töskurnar höfðu viljandi verið skildar eftir í London en það fannst Sviss Air ekki í sínum verkahring að upplýsa okkur farþegana um.
Jæja þá tók við ýmiskonar skýrslugerð í von um að koma töskunum til okkar þegar og ef þær kæmu til landsins...Þá var farið að nálgast miðnætti og tveggja ára samferðakona mín orðin þreytt þó svo að hún hefði staðið sig eins og hetja allan tíman. Ég ákvað því að hressa uppá ferðalagið kaupa fyrir okkur sleikjó og náði í leigubíl fyrir okkur til að ferja okkur uppí skíðaþorpið Avoriaz. Jæja, leigubílaferðin hófst vel en þegar kom ofar í fjöllin fór skygnið að versna og ferðin að hægjast. Leigubíllinn fikraði sig áfram í snjóbylnum utaní fjallshlíðinni og þá fór Herdís Anna að sífra, Það endaði með því að aumingjans barnið gubbaði allan bílinn út þrisvar sinnum. (Ég minni á að á þessum tímapunkti þá voru öll aukafötin okkar enn í London!). Við komumst því í hús um miðnætti, útgubbaðar og farangurslausar.
Næsti einn og hálfur sólarhringurinn fór svo í að reyna að ná í Sviss Air en þeir höfðu vit á því að hafa einungis símsvara á vaktinni, til að forðast að þurfa að hlýða á hundfúla farþega.
En það var rosa gaman í afmælinu, við náðum rosa góðum skíðadegi, borðuðum góðan mat, lékum við fjölskyldumeðlimi og höfðum það gott.

Lilli Klifurmús á National Gallery...

Við Herdís fórum með Herdísi Önnu á National Gallery í dag og þar mátti sjá eins og við var að búast fjölda mynda af öllum stærðum og gerðum... Síðhærðir kallar í herskrúða sáust víða en Herdís Anna var handviss um að allir kallar með yfirvaraskegg væru Lilli Klifurmús...kannski af því hann er með veiðihár. Svo alltaf þegar kallarnir voru í sínu fínasta pússi sagði Herdís Anna hátt og snjallt: "Lilli Klifurmús rosa fínn!".

Með rúgbrauð í leikskólanum...

Herdís Anna á vin í leikskólanum sem heitir Robert. Það finnst henni hljóma líkt og rúgbrauð og því kallar hún hann aldrei annað en lúbbaboj.

Mamma mella!

Fór í klippingu í dag. Stúlkan sem kom á móti mér og gaf mér kaffibolla varð himinlifandi þegar ég sagðist aðspurð vera frá Íslandi. Hún sagðist um hæl oft hafa verið líkt við Björk og beið svo brosandi fyrir framan mig eftir að ég tæki í sama streng...sem ég og gerði. "Já ég sé alveg hvað fólk meinar..." sagði ég og hún varð alsæl.
Annars fer Herdísi fram í tali daglega. Ekki eru þó öll orð eins vinsæl...til dæmis um daginn þá var ég að smella tölunum á úlpunni hennar og við vorum á leið út. Þá segir sú stutta hátt og snjallt: "Mamma mella!" Sm-hljóðið ekki alveg komið...
Á morgun brestur á með heimsóknum...reyndar verðum við ekki gestalaus frá og með morgundeginum og fram í apríl. En Brymja, Palli og Diddi eru væntanleg í heimsókn á morgun og ég ætla að gefa þeim bleikt freyðivín og súkkulaði, því það er nú einusinni dagur elskendanna...

Ég er múmínpabbi

Já þar hafið þið það... Prófið er tekið í tilefni þess að íbúar Múmíndals eru mikið í umræðunni á heimilinu núna...Herdís Anna er mjög ánægð með kynnin við Míu litlu, Hemúlinn (Hemibúlli), Snúð, Múmínmömmu (Múimamma) og alla hina.

	Hvem er du i Mummidalen?
	Mitt resultat: Mummipappa Du er Mummipappa! Du er en drømmer og du drømmer deg ofte bort og inn i eventyr. Du er også en håpløs romantikker.
	Ta denne quizen på Start.no

Londondondon...

Komin til London og sest þar að. Nettengin heimilisins er reyndar heldur bágborin enn en það stendur til bóta i næstu viku. Þá fáum við líka fullt af sjónvarpsstöðvum, margar skemmtilegar og líka óhemju margar íþrótta- og fótboltastöðvar skilst mér. Annars er fínt að búa í London. Svenni er farinn að vinna svo við Herdís Anna þrömmum um göturnar og skoðum okkur um. Förum talsvert í Hyde Park, sem er hér rétt hjá, og gefum íkornunum eitthvað að naga og komum reglulega við á Starbucks og fjárfestum í nýjasta uppáhalds drykknum mínum, Chai Tea Latte...mjog gott.
Gatan okkar heitir Queens Gate, hvorki meira né minna, og hér ofar í götunni bjó ekki ómerkari maður en Benny Hill í næstum 20 ár. Það er staðfest með skilti utaná húsinu. Það er nú leitt að hafa ekki þvílíkan brandarakall lengur meðal vor, að ég tala nú ekki um í næsta húsi. Reyndar er írakska sendiráðið hérna í næsta húsi og það á greinilega að fylgjast vel með hverjir fara þar inn og út. Um 20 myndavélar af öllum stærðum og gerðum mynda um fermeters stóran pall fyrir framan bygginguna.
Svo fara gestirnir að koma...mamma kemur fyrst í næstu viku og svo eru það pabbi og Hrefna og svo tengdó.

Ég er bara ég...

"Ég ætla að verða eins og Britney Spears" söng Nylon flokkurinn hressilega við undirleik Sniglabandsins í útvarpinu mínu í morgun...

Nú bíð ég spennt eftir slagaranum: "Ég ætla að verða eins og O.J. Simpson".

Þetta gæti kannski orðið lag eins og í sunnudagaskólanum í gamla daga þegar stelpur vildu líkjast Rut og strákarnir Daníel. Er ekki hægt að segja að Britney sé sæt og góð og Simpson fylltur hetjumóð...

Hver kannast ekki við...

Það er aldeilis að kynnirinn á Vörutorgi Skjás eins ætlar að ná til fjöldans. Hann byrjar allar setningar á: Hver kannast ekki við...? Svo býður hann lausn á vandanum, sama hvort maður kannast við plássleysi, aukakílóin eða Tinnabækurnar.